Valkuil voor nieuwe samenwerking: ‘De impliciete consensus’

Deelnemers aan nieuwe netwerken beginnen hun samenwerking meestal op basis van spontane inzet. Zonder dat ze uitgebreid stilstaan bij het waarom of hoe ervan.

Dat gaat prima zolang er nog veel ruimte is voor inbreng en er nog niet zoveel aan vast zit.
Maar gaandeweg wordt het meestal serieuzer en komen er meer belangen- en visieverschillen naar voren. Dan ontstaan er ook de eerste onderlinge aanvaringen.

Onuitgesproken consensus afspraak

Daarbij gaat het dan vaak om wat ik de ‘impliciete consensus afspraak’ noem: de deelnemers gaan er onuitgesproken van uit dat ze tot gezamenlijk gedragen besluiten moeten komen door elkaar te overtuigen. Als je dan niet uitkijkt belandt het proces ongemerkt in onderlinge irritatie omdat je van elkaar vindt dat de ander zich niet aan de – verborgen – regels houdt.

Crisis in samenwerken

Meestal is dan een crisis in de samenwerking het gevolg.

Die kan goed uitpakken in het dan wél openlijk maken van spelregels. Bijvoorbeeld een echte keuze voor besluiten op basis van consensus of op basis van hoofdelijke stemming. Maar zo’n crisis kan ook meteen het einde zijn van het netwerk. En dat is zonde als dat inhoudelijk wel zinnig bezig was.

Meer lezen over mijn visie op en aanbod voor samenwerken in teams en netwerken? Kijk hier

Mart Stel – Bloeisupport.nl
Voor florerend samenwerken & leidinggeven